Aşırı Hoşgörü, Çocuğun Bencil Olmasına Yol Açıyor
Aile, her çocuğun sosyal deneyimlerini ilk yaşayabildiği yerdir. Çocukların kişilik gelişiminde ailenin çok önemli bir rol oynadığı bilinmektedir. Çocukların aile ortamında olumlu kişilik özellikleri geliştirmesi, iyi bir eğitim alması için ebeveynlerin çocuklarına karşı sergilemiş olduğu tutumlar oldukça önemlidir. Son dönemlerde yapılan araştırmalara göre çocuğa gösterilen aşırı hoşgörü çocuklarda bencilliğe neden olduğu söylenmektedir...
Ailenin çocuğuna karşı tutumu, çocuğun ileri yaşlarda hem kişiliğine hem de başarısında önemli rol oynuyor. Bu yüzden aile bireyleri çocuklarına karşı sağlıklı tutumlar sergilemelidir. Anne ve babanın kişilik özellikleri, yetiştikleri çevre ve sosyo-kültürel yapıları çocuk geliştirme tutumlarını etkileyebilmektedir.
Özellikle çocuğuna karşı aşırı hoşgörülü davranan ve boyun eğici davranışlar sergileyen anne-baba, bencil ve çevresiyle uyumsuz çocuklar yetişmesine neden oluyor. Çocuğuna her konuda boyun eğici davranış gösteren anne-babaların, gerektiğinde otorite sağlamaları ve çocuklarına söz geçirmeleri de zor olur.
Çocuk, doğumundan itibaren var olan ben merkezcil tavrını, anne-babanın bu aşırı boyun eğici tavrı nedeniyle zamanla sosyal değerlere uygun şekilde değiştiremez, uyumsuzlaşır, anne-babasına saygısı azalır, onları yönetmeyi ister.
Çocuktaki ben merkezcil tavır anne-babanın tutumuyla daha da belirginleşir. İlk başta ebeveyn çocuklarına karşı duydukları aşırı sevginin bir tezahürü olarak düşündükleri aşırı korumayı karşılarında farklı sorunlar halinde görürler.
Çocuğun aynı davranışına karşı farklı zamanlarda farklı tutumların sergilenmesi ise çocuğun davranışlarına rehberlik edecek dengeli değer yargılarının oluşumunu engeller.
Anlayışlı, hoşgörülü ve çocuğu kabul edici tavrın benimsendiği evlerde çocuklar aktif, bağımsız karar alabilen, yetenekli, toplumsal bireyler olarak yetişeceklerdir.
Bu tarzda yetiştirilen çocuklar, kolay egemenlik kurulamayan, başarılı, yapıcı, özel merakları olan bireyler olur.
Otoriter tutumun benimsendiği evlerdeki çocuklarda kavgacılık, işbirliğine yanaşmayan ve tekrar eden saygısız davranışlar gösterdiği saptanmıştır.
Çocuğa karşı aşırı korumacı ve hoşgörülü, düşkünce tutumlar; reddedici, baskıcı ya da boyun eğici veya ayırımcı, cezayı gerektiğinde de uygulamayan ya da aşırı uygulayan anne- baba tutumları, çocuk için sosyal uyumu önleyen, bencil, çekingen, şiddete yöneltici, özgüven oluşumunu ve sosyalleşmeyi engelleyen, aile içi ilişkileri bozan tavırlardır.
Hoşgörülü, gerekli bazı kısıtlamalar dışında çocuğun kendi başına karar almasını destekleyen, kendini ailenin diğerleri kadar önemli elemanı olarak algılamasını sağlayan, işbirliğine açık, ödüllendirme ve gerekirse beklediği armağanın verilmeyişi, gezi programının ertelenmesi gibi, ancak dövmeyi içermeyen cezalandırmalarla sağlanan ilişki, çocukta yüksek benlik saygısına ve hemen bütün fonksiyonlarda ileri derecede uyuma yol açar. Çocuğun özgüveni gelişir ve birey olmak için önemli adımlar atmış olur.
